Rozpoczynając obchody największych Świąt, w Wielki Czwartek akcentujemy dzień ustanowienia sakramentów Eucharystii i Kapłaństwa. Oba te sakramenty wyrastają z męki i śmierci Jezusa Chrystusa i są uobecnieniem tych paschalnych wydarzeń.
Jako cały Ruch Światło-Życie dziękujemy Bogu za dar powołania, za powiedziane Panu: „Tak!” i posługę naszych moderatorów. Wszystkich polecamy w naszych modlitwach i wspieramy dobrym słowem.
Kochani księża!
Bez Was nie byłoby naszych rekolekcji, a zwłaszcza wspólnotowych Eucharystii i przeżywania sakramentu pojednania i pokuty. Bez was spotkania kręgów DK, oaz dziecięcych i młodzieżowych są o wiele uboższe. Wasza pobożność, radość, świadectwo bezinteresownej służby i oddania sprawie, głoszone Słowo, wytrwałość i niezłomność inspirują nas w wierze. Służba w Ruchu Światło-Życie jest dla nas szczególnym darem, bo niejednokrotnie poświęcacie dla nas swój wolny czas, urlop, chwile na odpoczynek. Niech tradycyjne życzenia zastąpią inspirujące słowa Czcigodnego Sługi Bożego Franciszka Blachnickiego, naszego ojca o przeżywaniu duchowości Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Sługi:
„[…] Objawienie się Chrystusa ukazane w Ewangeliach to obraz Chrystusa, który przyszedł posłany przez Ojca, żeby wykonać misję Mu zleconą… I to jest właśnie obraz Chrystusa Sługi, który przyszedł, żeby wypełnić plan Ojca, wypełnić wszelką sprawiedliwość. Ten obraz Chrystusa jest dominujący w Ewangeliach. Cała Ewangelia jest przeniknięta ideą diakonii: Christos-Diakonos, Chrystus-Sługa. Z tym łączy się zagadnienie namaszczenia, czyli relacji Ducha Świętego do Jezusa.
[…] a więc utożsamienie z Chrystusem, zjednoczenie z Chrystusem, komunia
z Chrystusem, który żyje dla Ojca i dla zbawienia ludzi, albo że (treściowo jest to to samo) objawia się jako Sługa, w postaci Sługi. Przypomnijmy sobie tutaj słowa św. Pawła: To dążenie niech was ożywia, które było w Chrystusie Jezusie (Flp 2, 5), a więc to wewnętrzne usposobienie, to dążenie, które cechowało całe życie Chrystusa. Jeżeli „sacerdos alter Christus”, to w tym właśnie wymiarze.
Chrystus wyraźnie w pewnym momencie ostrzegł swoich uczniów, Apostołów, przed pokusą pójścia po linii władzy, wtedy kiedy przyszła do Niego matka synów Zebedeusza ze swoimi dwoma synami (właśnie środkowy obraz w naszej kaplicy tę scenę przedstawia) i prosiła Go o to, żeby ci dwaj jej synowie mogli zająć eksponowane stanowiska w Jego królestwie. A Chrystus wtedy mówi: Nie wiecie, o co prosicie (Mt 20, 22). Potem mówi o tym, że wielcy tego świata sprawują władzę, u was nie tak będzie, ale kto by chciał być pierwszym między wami niech będzie ostatnim, niech będzie sługą wszystkich (por. Mt 20, 26-27). Nie władza więc, ale służba na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł po to, aby Mu służono, ale żeby służyć i życie oddać (Mt 20, 28). I ta właśnie linia musi się mocno zaznaczyć w naszej duchowości kapłańskiej.”
ks. Franciszek Blachnicki (całość tekstu -> http://blachnicki.oaza.pl/2009/07/06/duchowosc-wspolnoty-kaplanow-chrystusa-slugi/)
