Z inicjatywy Centrum Duszpasterstwa Młodzieży w dniach 15-16 marca 2019 r. w gmachu Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II odbyło się Forum Duszpasterstwa Młodych nazwane Synodem Młodych archidiecezji lubelskiej pod hasłem „Rozbudźmy młodość Kościoła” Uczestniczyło w nim kilkaset osób reprezentujących wszystkie parafie naszej archidiecezji w tym liczna reprezentacja naszej młodzieży oazowej. Prezentujemy relację z synodu oczami młodych oazowiczów.

Powoli opadają z nas pierwsze emocje, wracamy do normalnego trybu życia. Weekend obfitował w wiele przeżyć. Wielość posług i zaangażowań podczas Synodu niejednemu
z oazowiczów dała w kość.
Jednak warto było! Ten weekend zapisał w naszych sercach niezwykłe znamiona. Przez dwa dni (15-16 marca) doświadczaliśmy Kościoła żywego, autentycznego, młodego i pełnego nadziei na przyszłość.
Jeszcze mocnej staraliśmy się odczytywać, co to znaczy, że młodzież jest TERAZ Kościoła. Zasmakowaliśmy jedności i miłości pośród różnorodności wspólnot i charyzmatów. Zobaczyliśmy z jak wielką troską pochylają się nad nami nasi duszpasterze.

Najlepiej, to co przeżyliśmy podczas Synodu oddadzą świadectwa młodych, zapraszam do przeczytania kilku z nich:

„Słowem wstępu zaznaczę, że u nas w parafii oaza ma się kiepsko. Każda nasza inicjatywa, pomysł gaszony w zarodku bo żaden ksiądz nie chce się zaangażować bardziej niż jego obowiązek bo dostał grupę. Takie podejście na tyle mnie zdemotywowało, że postanowiłam się odciąć, w końcu po co ciągnąć coś na siłę, skoro na spotkania przychodzi nam garstka dzieciaków, o młodzieży możemy pomarzyć.

No i stało się, że pojechałam na Synod, z przymusu 😛

I to był mój jeden z najlepszych obowiązków! Dzięki świadectwu innych młodych ludzi zrozumiałam przede wszystkim, że to we mnie leży problem, że do tej pory robiłam wszystko po najmniejszej linii oporu, widząc winę jedynie w kapłanie. Że oczekuje czegoś od Kościoła, dając w zamian jedynie odrobinkę, która nie wymaga ode mnie zbyt wiele. Kolejna sprawa, którą sobie uświadomiłam (to chyba Hania o tym mówiła) -> życie animatorów przekłada się na grupkę i w tym momencie nastąpiła konsternacja bo formacja animatorska leży i kwiczy… Świadectwo młodych ludzi pokazało mi, że jeśli zamknął drzwi to trzeba wleźć oknem 😀 , że już 2 osoby to wspólnota (a my dzieciaków mamy ciut więcej 😛 ).

Wczoraj dostałam słowo :’Lenistwo prowadzi do snu, a głód cierpi dusza ospała’ Prz 19,15
Także, no czas najwyższy się obudzić! 🙂
Na koniec chcę Was poprosić o modlitwę, za naszą małą wspólnotę!
Chwała Panu!”

Dominika

„Na początku byłam sceptycznie nastawiona do tego synodu, po pierwsze z lenistwa, po drugie z powodu przeświadczenia, że to i tak nic nie zmieni po trzecie opinia pewnej osoby, która stwierdziła, ze to tylko spotkanie dla rozgłosu, a nie w konkretnym celu.

Piątek czyli pierwszy dzień pozwolił mi trochę poukładać sobie w głowie, mogę powiedzieć, ze był bardziej dla mnie niż dla wspólnoty. Natomiast w sobotę odkryłam wielką jedność ze wszystkimi młodymi ludźmi. Przede wszystkim to, ze każda wspólnota, czy to KSM, Oaza czy LSO ma na celu jedno – wzrastać w wierze. I czasami nie jest ważne to w jaki sposób.

Każdy z nas jest inny, ma inne powołanie i powinno się to doceniać, a nie wyśmiewać, czy się nabijać. Powinniśmy się jednoczyć w parafiach i sobie wzajemnie pomagać, a nie ze sobą walczyć czy konkurować. To odkrycie myślę, że było dla mnie najważniejsze.

Dodatkowo cenna była dla mnie obecność biskupa, co potwierdzało i pozwoliło mi poczuć, że moje zdanie się liczy, ze NAPRAWDĘ coś znaczę w Kościele, a moje pomysły i uwagi mogą być wykorzystywane, aby pomóc wzrastać czy odnaleźć właściwą drogę innym.”

Weronika

„Przed samym Synodem miałam mnóstwo obaw, jak to wszystko wyjdzie, czy nie będzie rywalizacji wspólnot i jakiś przechwałek, bo patrząc z perspektywy kilku lat obserwowania młodzieży w diecezji przy okazji różnych większych akcji, można było czegoś takiego się spodziewać.

Cieszył mnie fakt podziału zadań, każdy mógł poczuć się ważną częścią tego spotkania – od uczestników po organizatorów. Od samego początku panowała wspaniała atmosfera pełna młodzieńczej radości, otwartości i zapału.

Świadectwa różnych osób, każde tak samo wyjątkowe, pokazały jak wielki jest w nas potencjał i że możemy ze spokojem spoglądać w przyszłość jeśli będziemy potrafili go rozsądnie i z odwagą wykorzystać.

Najpiękniejsze jest dla mnie jednak doświadczenie niesamowitej jedności i otwartości, o którą się tak martwiłam. Najwyraźniej dostrzegłam ją w trzech, hmmm elementach:

• po pierwsze: we wspólnej modlitwie, gdy widać było, że wszystkim zależy na tym, by duszpasterstwo młodzieży dobrze działało i że chcą być za nie odpowiedzialni,
• po drugie: kiedy w czasie przerw i posiłków przestawały nas dzielić rzędy krzeseł i rozmawialiśmy między sobą, integrowaliśmy się, nie było sztucznych murów między członkami różnych wspólnot (podobnie w czasie spotkania mojej grupy)
• i po trzecie: kiedy było mi dane być z tej drugiej, mniej zielonej strony auli i spojrzeć przez dłuższy czas na zgromadzoną młodzież, która wsłuchiwała się w głos innych i widać było, że to, co słyszą, nie jest im obojętne.

Wydaje mi się, że jeśli zawalczymy o to, by nie zmarnować tego wielkiego potencjału, który jest w naszej jedności, będą się działy piękne i wielkie Boże rzeczy.”

Patrycja J.

Byliśmy tam razem, w jedności, kochający Kościół, ale każdy z nas prze swoje talenty, osobowość, wypowiadane zdanie, uwagi czy też spostrzeżenia wniósł coś niepowtarzalnego co mamy nadzieję zaowocuje po I Synodzie Młodych archidiecezji lubelskiej.

Więcej zdjęć możecie zobaczyć wchodząc na link –https://drive.google.com/drive/folders/1Gzm_NXZjS2jwYeK9T1h6MbcvoYv4l2b8?fbclid=IwAR3pGoLHgUZ-pqvg3LXFerhSPWv3XERTSflJSSWCg7cEwSrKzswanabSdWo

Patrycja Ziarkiewicz